Tworzenie pojęć wg Lewickiego

Lewicki prowadził badania nad nabywaniem pojęć sztucznych metodą recepcji (uczestnik badania = bierny obserwator, to przeciwieństwo metody selekcji – badany = aktywny aktor).
Uczestnikowi eksperymentu pokazuje się pewną liczbę obiektów, informując go o tym, czy są one czy nie przedstawicielami sztucznie wymyślonej reprezentacji pojęciowej. Tą reprezentacją było pojęcie „Klipiec”, charakteryzowane przez 3 cechy istotne:
- Kształt zewnętrzny
- Kształt wewnętrzny
- Wypełnienie figury wewnętrznej
- jedną  nieistotną: wypełnienie kształtu dużego.
Okazało się, że im większa liczba cech różnicujących egzemplarze, tym wolniejszy proces uczenia się pojęć. Badani zachowywali się tak, jakby w każdej serii testowali prostą hipotezę dotyczącą pojedynczej cechy nabywanej reprezentacji pojęciowej. Po otrzymaniu informacji zwrotnej od eksperymentatora decydowali, czy dokonać procesu abstrakcji pozytywnej i zaliczyć testowaną cechę do właściwości istotnych, czy też procesu abstrakcji negatywnej i odrzucić cechę jako nieistotną.

Wnioski:
Badani potrafili przenieść wykrytą regułę na nowe bodźce. Transfer jest najważniejszą korzyścią wynikającą z uczenia się pojęć. W swojej koncepcji nabywania pojęć psycholog  dokonał syntezy dwóch teorii:
Abstrakcji
Testowania hipotez
Stanowisko takie nie jest powszechne. Co więcej, historycznie, oba stanowiska były sobie przeciwstawne.
Zwolennicy psychologii asocjacjonistycznej byli przekonani o wystarczającej roli abstrahowania w kształtowaniu reprezentacji pojęciowych, natomiast gestaltyści wyrażali przekonanie, iż proces ten dokonuje się głównie poprzez testowanie hipotez.