Eksperymenty Sherifa

Badania nad zachowaniem grup w sytuacjach konfliktowych zapoczątkował w latach 50 Muzafer Sherif. W toku eksperymentów z grupami 12-letnich chłopców na obozach letnich wywoływał:
etap tworzenia się grup
etapy konfliktu
etap jego redukcji.
W czasie pobytu na obozie chłopcy byli podzieleni na 2 podobne grupy. Grupy te były oddzielnie zakwaterowane. Organizowano im atrakcyjne, niekonkurencyjne zabawy, więc osoby wewnątrz grup świetnie integrowały się. Po wytworzeniu spoistości w grupach wywołano etap konfliktu międzygrupowego. Konkursy i gry oparte na współzawodnictwie, z nagrodami dla zwycięzców (np. puchar dla drużyny i scyzoryk dla każdego).
Dobrze do tej pory koegzystujące grupy zaczęły traktować się wrogo, nawet się bić. Chłopcy, który przedtem uznawali za najlepszych przyjaciół członków grupy przeciwnej, przenieśli swoje sympatie do własnej grupy. Porównując osiągnięcia grup, chłopcy wyolbrzymiali sukcesy swojej, a pomniejszali przeciwnej.
Psycholog dowiódł w swych badaniach, że nastawienia i zachowania członków grupy w stosunku do członków innych grup ulegają przewartościowaniom.
Każda kolejna sytuacja konfliktowa podnosiła między grupami poziom wrogości i agresji. Psycholodzy rozpoczęli etap redukcji konfliktu. Zorganizowali wspólne przyjęcia z niekonkurencyjnymi zabawami, które jednak przekształciły się w „bitwy” z użyciem ciastek jako „pocisków”. Rozegranie meczu koszykówki przez drużynę wyłonioną z obu grup z innym obozem (trzecia grupa) zjednoczyły grupy przeciwko „wspólnemu wrogowi”, ale tylko do czasu zakończenia meczu.
Skutecznie redukowały konflikt pomiędzy grupami cele nadrzędne, których osiągnięcie usuwało wspólne zagrożenie i wymagało współpracy między grupami np. holowanie rzekomo zepsutego samochodu obozowego, z czym każda grupa oddzielnie nie mogłaby sobie poradzić.