Atrakcyjność interpersonalna

W 1959 roku Aronson i  Mills badali warunkowanie atrakcyjności interpersonalnej wśród studentów.  W badaniu studentki zgłaszały się na ochotnika do grupy, która miała regularnie spotykać się na dyskusjach o różnych aspektach psychologii seksu. Studentkom powiedziano, że jeśli chcą w niej uczestniczyć, muszą najpierw przejść test selekcyjny, po to, by upewnić się, że wszystkie osoby przyjęte do grupy będą potrafiły swobodnie i otwarcie dyskutować o seksie. Informacja ta miała przygotować grunt dla procedury inicjacji, której poddano 1/3 studentek. Wymagała ona głośnego czytania w obecności mężczyzny-eksperymentatora sprośnych słów i obscenicznych zwierzeń seksualnych. 1/3 studentek przeszła przez łagodną procedurę, która polegała na czytaniu słów związanych z seksem, ale nie słów sprośnych. Pozostałe uczestniczki zostały przyjęte do grupy bez jakiejkolwiek inicjacji. Każdej studentce pozwolono później przysłuchiwać się dyskusji prowadzonej przez członków grupy, do której właśnie została przyjęta.
Chociaż dziewczęta były przekonane, że dyskusja jest prowadzone „na żywo”, jednak to, czego w rzeczywistości słuchały było nagraniem magnetofonowym. Rozmowę psycholodzy tak wyreżyserowali, że była bardzo nudna i napuszona. Psycholodzy po zakończeniu rozmowy prosili każdą studentkę o ocenę tej rozmowy. Te studentki, które dostały się do grupy małym wysiłkiem lub bez żadnego wysiłku, powiedziały, że dyskusja nie bardzo im się podobała. Widziały one grupę taką, jaka była – nudna a dyskusja to strata czasu. Studentki, które przeszły surową inicjację, przekonały same siebie, że może ta dyskusja nie była taka mądra jak oczekiwały, ale zawierała interesujące i prowokujące uwagi, była więc doświadczeniem wartym trudu. Studenci college’u, którzy przeszli przez przykrą procedurę stawania się członkiem grupy, byli bardziej oczarowani grupą niż ci, którzy nie mieli takich nieprzyjemnych doświadczeń.